فوق العاده خوشمزه بود. واقعا خوشم اومد. و یه چیزهای خشکی هم (که آلبالو خشکه هم نبود!) توی دمنوش بود. که روی بشقاب زیرش هم ریخته و تو عکس معلومه.
البته اینم بگم که یه آقایی تو بار بود و قهوه هایی که درست میکرد، واقعا حرفه ای بود و شنیدم که ایشون سابقه اش تو کار کافی شاپ زیاده و قبلا کار کرده و کلا شما خودتون متوجه میشید از چیزهایی که درست میکنه. و اونجا بود که دلم خواست قهوه ای هم بخورم ولی خب، خوردن قهوه رو دمنوش آلبالو یه جوریه!!!!!!!! و البته این طلب من که یه بار حتما برم یه قهوه ترک اونجا بخورم.
بعدش که تولد تموم شد، بچه ها بالا رو مرتب کردند و رفتم طبقه بالا. نکته جالب اینجاست که وسایلی که اینجا هست، با همه قدیمی بودنشون، کار می کنند. مثلا این دوربین عکاسی:

مثلا این تلویزیون و دستگاه گرامافون و اون دستگاه تایپ و اتوی ذغالی، همه کار می کنند!!!! و البته یه صندوق قدیمی هم بود که متعلق به سال ۱۹۰۶ بود! از اون گوشه پشت صندلی ها پیداست!

خلاصه که کادر مودب و کاردانی داشت. مدیریتش هم یه آقای جوون بود که خیلی هوای مشتری ها رو داشت. اگه گذرتون به اون حوالی افتاد، حتما یه سر بزنید به کافه صدف!
در ضمن، ته منو، رمز وایفای هم نوشته بودند! حالا پانشید برید اونجا همه برنامه های گوشیتون رو آپدیت کنید!!!!!!!
اینم آدرس:
میدان انقلاب. خیابان ۱۲ فروردین. بین وحیدنظری و روانمهر. پ ۲۷۰

خلاصه سر تخت طاووس قرار گذاشتیم و این دوست ما هی اصرار می کرد بیا بریم یه جا بشینیم حرف بزنیم. هر چی می گفتم همین جا توی خیابون خوبه(!) ، زیر باز نمی رفت! این دوست ما خیلی مقرراتیه. ما از همون اول بهش می گفتیم کسلر (همون افسر آلمانی در سریال ارتش سری که در کشاکش صحنه جنگ هم اتوی لباسش از بین نمی رفت.) درد سرتون ندم. از سر تخت طاووس تا خیابون فاطمی اومدیم، خبری از کافی شاپ نبود که نبود. منم دیگه کم کم داشت کمرم می گرفت. تا اینکه چشمهای تیز بین این دوست آلمانی ام (!) این تابلو رو دید:

چند پله رفتیم بالا و با یه کافی شاپ دنج و خنک روبرو شدیم. به غیر از ما فقط یه میز دیگه اشغال بود. یه دختر و پسر کم سن و روشنفکر نما که با همه نپختگی شون از جو میزشون خوشم اومد. خیلی راحت بودند. خلاصه اینکه اولین چیزی که نظرم رو جلب کرد، میزهای اونجا بود. روی میزها شیشه بود و زیر شیشه ها یه عالمه کاغذ؛ اعم از نقاشی بچه ها یا یادگاری که افرادی که اومده بودند از خودشون جا گذاشته بودند:

یه کتابخونه خوشگل هم داشت که وجودش،‌ واقعا آدم رو یاد خونه می انداخت:

در مجموع جای تر و تمیز و دنجی بود و اون آقاهه هم خیلی مودب و تمیز بود. آها، در مورد منوش هم باید بگم این شکلی بود:

من دیگه از قیمتها و لیستش عکس نگرفتم. مثل بقیه کافه ها بود. از یه کارشون خوشم اومد. در کنار در ورودی یه میز گذاشته بودند که روش یه دفتر بود. البته ما وقتی که وارد شدیم،‌ متوجه نشدیم. هر کدوم از مشتری ها اگه دلشون می خواست می تونستند توی این دفتر بزرگ، یادگاری بنویسند. به نظرم ایده جالبی بود. آقایی که مسوول اینجا بود می گفت خیلی از مشتری ها وقتی میان اینجا، سراغ دست نوشته های قبلی شون می گردند و خاطرات گذشته رو یادآوری می کنند.

خلاصه اینکه ما هم جای همه تون رو خالی کردیم و از طرف همه تون یه امضا انداختیم توی این دفتر:

یه بالکن با صفا هم داشت که توش صندلی چیده بودند ولی به خاطر گرمای هوا،‌ ما ترجیح دادیم نریم اونجا.

اولش که وارد شدیم، اون میزی که اشغال شده بود، داشتند سیگار می کشیدند. منم چون دود سیگار خیلی اذیتم می کنه، ترجیح دادم اون طرف بشینم. ولی مثل اینکه دوستهامون از نگاهم خوندند که سیگار نمی کشیم، در نتیجه با مهربانی زیاد بلند شدند و اومدند میز بغلی ما و حالا که یکی دیگه از دوستهاشون هم بهشون پیوسته بود، سه تایی چه دودی می کردند. لامذهبها نمی دونم چی می کشیدند که تا ته حلق ما می سوخت. ولی به حال حلق خودشون! به نظر من این دادن آزادی به مشتری نیست که اجازه بدیم سیگار بکشه. چون با این کار، آرامش دیگران رو سلب می کنیم.

خلاصه که در مجموع جای دنج و خوبی بود و پیشنهاد می شه لااقل یه بار تشریف ببرید.

آدرس: خیابون فاطمی. از میدون فاطمی که به طرف کارگر می روید،‌ شاید دویست قدم مانده به کارگر، سمت راست. البته اینجا دیگه خیابون دو طرفه می شه.

این رستوران یه رستوران جدید که فضای قشنگی داره و تقریبا” همه چیزش جدیده ، ولی به نظر من بخاطر نوع فضاش وقتی پر میشه ،  سرو صدا بوجود اومده از صحبت مردم یه کم نارحتتون می کنه.

• از خوبیاش براتون بگم که نمای قشنگی داره و چون طبقه چهارم ( اونم تو تجریش ) ، انگار تهران زیر پاتونه و راحت می تونید خونه خودتونو ببینید!
• اینجا تا فبل از ساعت ۷ شب کافی شاپه و بعد از اون میشه رستوران.
• توی این رستوران موزیک،  زنده اجرا می شه البته موزیک مرده هم پخش می شه. معمولا” پیانو و ویالون می زنند. ولی بخاطر شلوغی سالن اگه نزدیک به نوازنده نباشید زیاد لذت نمی برید.
• نکته جالب این رستوران اینه که گارسوناش دختر خانم های جوون هستند!!! البته بگم که گارسوناش اصلا” مرتب پذیرایی نمی کنند. هی باید بهشون بگی “قاشق کم آوردی” ، “بشقاب نیاوردی”   و از این جور چیزا .
• در مورد کیفیت غذا هم باید بگم که اونشبی که من اونجا بودم همه غذاهاش شور بود. همشون! شاید یه وقت دیگه بهتر باشه.  ولی سالاد اردوش خوب بود و تنوع خوبی هم داشت.
• در مورد قیمتش شرمندم ، چون من خودم اونجا مهمون بودم و قیمتاشو نمی دونم. ولی پرسیدم اگه اونجا مهمونی بگیرید و همه چیز هم بخواهید نفری ۲۰۰۰۰ تومان میشه !( سالاد ، میوه ، غذا ۳ تا ۴ نوع و بستنی و نوشیدنی ) ولی حدس می زنم اگه خودتون برید بین ۱۰۰۰۰ تومان تا ۱۵۰۰۰ تومان باید بدید.
• تنها راه ورودی به این رستوران از طریق آسانسوره!
• به نظر من اینجا برای مهمونی گرفتن خوبه چون می شه کل رستوران را بصورت کامل گرفت تا هیچ کسی مزاحمتون نباشه و شما راحت باشید. این رستوران در حدود ۲۰۰ نفر ظرفیت داره و در تابستون ها می شه از بالا پشتبوم اونجا هم برای سرو غذا استفاده کرد.
• برای ماشین هم در کنارش یه پارکینگ طبقاتی داره که می تونید ازش استفاده کنید. باید به نگهبان دم در بگید تا آسانسور رو براتون بزنه. یا ماشینتونو ببرید تو پارکینگ پاساژ تندیس بذارید.

آدرس :

میدان تجریش – خیابان شهید جعفری – پلاک ۸ – اگه از پائین می رید به سمت بالا ( ورود ممنوعه) و میشه بعد از پاساژ تندیس سمت چپ.

]]> http://www.mizeghaza.com/1387/02/24/ghasre-arya/feed/ 21