یکی این که به خاطر ظاهر خشنش فکر می‌کردم پوستش باید یه چیزی باشه در حد پوست نارگیل.

دیگه این که اگه یادتون باشه دهه هفتاد یه سری کمپوت آناناس تایلندی وارد شد توی قوطی‌های قرمز رنگ … مثل همه کمپوت‌ها مزه شکر می‌داد. سر خاطره‌ی اون کمپوت‌ها فکر می‌کردم کسی که آناناس نخورده چیزی از دست نداده.

تازگی اما فهمیدم که اولا پوست کندش همچین کار شاقی هم نیست و ثانیا یه مزه‌ی ترش و شیرین بی‌نظیری داره که هیچ میوه‌ی دیگه‌ای نداره.

برای پوست کندنش اول اون برگ‌های بالا رو با دست جدا کنید.

بعد سرش رو با چاقو جدا کنید

بعد تهش رو.

اگه از بالا به مقطع آناناس نگاه کنید یه دایره اون وسط می‌بینید که رنگش یه کمی روشن‌تر از بقیه‌ی جاهاشه. اون قسمت خوردنی نیست و باید جدا شه.

تا اینجا رو همه با هم توافق دارن. از اینجا آناناس‌خورها دو دسته می‌شن. یه عده (که من هم جزوشونم) اول قاچ می‌کنن بعد پوست می‌کنن. اینجوری نتیجه یه چیزی می‌شه شبیه خربزه و طالبی قاچ شده که سر سفره میاریم. یه عده هم اول پوست دورش رو می‌گیرن بعد دست‌شون بازه برای شکل دادن به بریدن آناناس به شکل‌های مختلف برای تزئین و اینا.

حواستون باشه پوست آناناس ناهمواره و مخصوصا اگه نازک می‌گیرید، یه جاهاییش توی گوشت می‌مونه که باید با نوک چاقو در بیارید.