فوق العاده خوشمزه بود. واقعا خوشم اومد. و یه چیزهای خشکی هم (که آلبالو خشکه هم نبود!) توی دمنوش بود. که روی بشقاب زیرش هم ریخته و تو عکس معلومه.
البته اینم بگم که یه آقایی تو بار بود و قهوه هایی که درست میکرد، واقعا حرفه ای بود و شنیدم که ایشون سابقه اش تو کار کافی شاپ زیاده و قبلا کار کرده و کلا شما خودتون متوجه میشید از چیزهایی که درست میکنه. و اونجا بود که دلم خواست قهوه ای هم بخورم ولی خب، خوردن قهوه رو دمنوش آلبالو یه جوریه!!!!!!!! و البته این طلب من که یه بار حتما برم یه قهوه ترک اونجا بخورم.
بعدش که تولد تموم شد، بچه ها بالا رو مرتب کردند و رفتم طبقه بالا. نکته جالب اینجاست که وسایلی که اینجا هست، با همه قدیمی بودنشون، کار می کنند. مثلا این دوربین عکاسی:

مثلا این تلویزیون و دستگاه گرامافون و اون دستگاه تایپ و اتوی ذغالی، همه کار می کنند!!!! و البته یه صندوق قدیمی هم بود که متعلق به سال ۱۹۰۶ بود! از اون گوشه پشت صندلی ها پیداست!

خلاصه که کادر مودب و کاردانی داشت. مدیریتش هم یه آقای جوون بود که خیلی هوای مشتری ها رو داشت. اگه گذرتون به اون حوالی افتاد، حتما یه سر بزنید به کافه صدف!
در ضمن، ته منو، رمز وایفای هم نوشته بودند! حالا پانشید برید اونجا همه برنامه های گوشیتون رو آپدیت کنید!!!!!!!
اینم آدرس:
میدان انقلاب. خیابان ۱۲ فروردین. بین وحیدنظری و روانمهر. پ ۲۷۰

این کافی شاپ رو آنا، یکی از دوستان میزغذا معرفی کرده. خود آنا دفعه اولش بوده که کافی شاپ رو امتحان میکرده و با خرید کوپن تخفیف یکی از سایتهای تخفیف گروهی با اینجا آشنا شده.

پاسداران- بوستان دوم (اخوان)- گیلان- بعد از فرخی یزدی- پلاک ۲۶

تو خیابون گیلان که داری میری، بعد از فرخی یزدی، دقیقا نرسیده به ایستگاه اتوبوس، یه کافی شاپ کوچولو و نقلی میبینی با یه دکور جینگول و شاد، پر از عروسکهای انگری برد و ماگهای جور واجور که اصلا شبیه کافی شاپهای تاریک روشنفکرانه و کلاسیک نیست و برای کسی که از دود و دم کافی شاپهای تاریک فراریه، گزینه خوبی به نظر می رسه. وقتی می گم نقلی، یعنی واقعا نقلی ها!! صندوق و محل آماده سازی خوراکیها و صندلیهای مخصوص مشتریها همه کنار هم تو یه فضای کوچیک چیده شده، به طوریکه وقتی با دوستت حین خوردن  خوراکی ها داری حرف می زنی و درد دل می کنی، آقایی که مسئول درست کردن خوراکیها هستش هم به جمع دوستانتون اضافه می شه و با کنجکاوی و دقت کامل به حرفها و درد دلاتون گوش می ده و با ارتباط چشمی، تا لحظه آخر تو مکالمه همراهیتون می کنه!

کافی شاپ در هر لحظه، فقط امکان پذیرایی از دو گروه مشتری رو داره، برای هر گروه دو تا مبل راحتی سراسری روبروی هم قرار داده شده همراه با دو تا میز کوچیک ناراحتی (!). میزاش ازون میزای کوچولویی هست که تو خونمون وقتی مهمون میاد از زیر یه میز بزرگ میاریمش بیرون که روش چایی و میوه مهمون رو بذاریم و البته ارتفاعش به اندازه مبل راحتیه. یعنی مثلا وقتی می خوای کیک بخوری، یا باید ۳۰ درجه دولا شی یا باید ریسک کنی و کیک آویزون به چنگالو از بشقاب تا دهانت بدون زیردستی پرواز بدی یا اینکه کلا کلاس ملاسو بی خیال شی و بشقابو بذاری روی پات.

منتظر نشین تا کسی براتون منو با جلد چرمی بیاره و سفارشتونو بپرسه. برین پای صندوق سفارشتونو بدین.گفتم که، کافی شاپ کلاسیک نیست.

ما فقط کیک شکلاتی، کیک تیرامیسو، شیک کارامل و فراپه چینو رو امتحان کردیم. کیک شکلاتیش خوب بود، بخصوص که برخلاف برخی از کیک شکلاتیها خیلی شیرین نبود. یه چیزی بود بین تلخ و شیرین. اما کیک تیرامیسو معمولی بود (دوستم که کمی ازش خورد گفت خوشمزه س ولی فکر کنم این طوری گفت که من ناراحت نشم از انتخابم و تو ذوقم نخوره چون من وقتی می خوردم، مزه خاصی حس نمی کردم !!) شیک کاراملو که دیدم، کلی ذوق کردم از اینکه روش کلی خامه داره ولی وقتی داشتم خوردم، دیدم خامه نیست. دوستم می گفت این چیه و من می خواستم توصیفش کنم و دیدم بهترین توصیف اینه: نمی دونم، مثل پنیر له شده یا کیک پوک مخلوط با شیره. البته با بلایی که طی ساعات آتی سر دستگاه گوارشم  اومد، حدس می زنم که خامه دلمه شده بوده! شیک کاراملش یا یخ هم جزو مواد اولیه اش بود یا اینکه بستنیش چند ماه تو فریزر مونده و یخ زده بود، چون من تیکه های یخ رو زیر دندونم خرد می کردم  ( و البته چون یخ دوست دارم، لذت می بردم) وقتی شیک به نیمه رسید و درصد یخ (یا بستنی)ش کم شد، مزش هی شیرین و شیرین تر شد تا جایی که دیگه نتونستم ادامه بدم. خواستم به آقای مسئول بگم کمی پودر قهوه بده بریزم داخلش که از شیرینیش کم بشه و بتونم نصفه باقی مونده رو بخورم، اما یادم اومد اینجا “کافی” شاپه و مجانی به کسی پودر قهوه که یکی از مواد اصلی کارشون هست نمی دن.

یادم اومد تو کیفم ازین کافی میسکها دارم. دوستم اعتقاد داشت چون کافی میکس شکر داره، کمکی نمی کنه. اما در کمال تعجب، کافی میکس با اون مقدار نه چندان کم شکرش، غلظت شکرش کمتر از اون شیک بود و مشابه قانون انتشار گازها از جای پرفشار به کم فشار، تونست اندکی از شیرینی شیک رو جذب کنه تا بتونم چند جرعه دیگه هم بنوشم  (هر چند بازم نتونستم تا آخر ادامه بدم از شدت شیرینی) از فراپه چینو زیاد خبر ندارم، چون دوستم اهل رودربایستی هست و می گفت خوب بود، ولی اونم فراپه رو تا نصف بیشتر نخورد و به نظرم این نمی تونه نشون دهنده خوشمزه بودن فراپه باشه!!ا

وقتی دیدیم کاممون بیش از این تاب شیرین شدن نداره و در ضمن، چشمها و گوشهای آقای مسئول درست کردن خوراکی ها هم از بس تو جمع دوستانه ما شریک بوده خسته شده، تصمیم گرفتیم دیگه بریم.  موقع ترک کافی شاپ، محترمانه از مسئول اونجا تشکر کردم و گفتم: ولی شیک کاراملتون لا اقل به ذائقه من زیاد از حد شیرین اومد و شاید بهتر باشه کمی کم شیرینترش کنین. اون آقای مسئول هم با جوابش کام منو آخر کاری شیرین تر هم کرد: احتمالا شما تا حالا شیک کارامل نخوردین. ما توش کارامل سیراپ میریزیم که اون شیرینه و شیک کارامل کلا همین طوری درست می شه و باید شیرین باشه!!!

حالا شما هم اگه می خواین  کامتون خییییلیییی شیرین بشه، یه سر به این کافی شاپ بزنین، فقط حواستون باشه شیرینیش زیر دلتون نزنه (و در ضمن، تا ۱۲ ساعت بعدشم خونه بمونید که بتونید برای مشکلات گوارشی احتمالیتون، فکری بکنید!!)ا

با تشکر،

آنا

خلاصه سر تخت طاووس قرار گذاشتیم و این دوست ما هی اصرار می کرد بیا بریم یه جا بشینیم حرف بزنیم. هر چی می گفتم همین جا توی خیابون خوبه(!) ، زیر باز نمی رفت! این دوست ما خیلی مقرراتیه. ما از همون اول بهش می گفتیم کسلر (همون افسر آلمانی در سریال ارتش سری که در کشاکش صحنه جنگ هم اتوی لباسش از بین نمی رفت.) درد سرتون ندم. از سر تخت طاووس تا خیابون فاطمی اومدیم، خبری از کافی شاپ نبود که نبود. منم دیگه کم کم داشت کمرم می گرفت. تا اینکه چشمهای تیز بین این دوست آلمانی ام (!) این تابلو رو دید:

چند پله رفتیم بالا و با یه کافی شاپ دنج و خنک روبرو شدیم. به غیر از ما فقط یه میز دیگه اشغال بود. یه دختر و پسر کم سن و روشنفکر نما که با همه نپختگی شون از جو میزشون خوشم اومد. خیلی راحت بودند. خلاصه اینکه اولین چیزی که نظرم رو جلب کرد، میزهای اونجا بود. روی میزها شیشه بود و زیر شیشه ها یه عالمه کاغذ؛ اعم از نقاشی بچه ها یا یادگاری که افرادی که اومده بودند از خودشون جا گذاشته بودند:

یه کتابخونه خوشگل هم داشت که وجودش،‌ واقعا آدم رو یاد خونه می انداخت:

در مجموع جای تر و تمیز و دنجی بود و اون آقاهه هم خیلی مودب و تمیز بود. آها، در مورد منوش هم باید بگم این شکلی بود:

من دیگه از قیمتها و لیستش عکس نگرفتم. مثل بقیه کافه ها بود. از یه کارشون خوشم اومد. در کنار در ورودی یه میز گذاشته بودند که روش یه دفتر بود. البته ما وقتی که وارد شدیم،‌ متوجه نشدیم. هر کدوم از مشتری ها اگه دلشون می خواست می تونستند توی این دفتر بزرگ، یادگاری بنویسند. به نظرم ایده جالبی بود. آقایی که مسوول اینجا بود می گفت خیلی از مشتری ها وقتی میان اینجا، سراغ دست نوشته های قبلی شون می گردند و خاطرات گذشته رو یادآوری می کنند.

خلاصه اینکه ما هم جای همه تون رو خالی کردیم و از طرف همه تون یه امضا انداختیم توی این دفتر:

یه بالکن با صفا هم داشت که توش صندلی چیده بودند ولی به خاطر گرمای هوا،‌ ما ترجیح دادیم نریم اونجا.

اولش که وارد شدیم، اون میزی که اشغال شده بود، داشتند سیگار می کشیدند. منم چون دود سیگار خیلی اذیتم می کنه، ترجیح دادم اون طرف بشینم. ولی مثل اینکه دوستهامون از نگاهم خوندند که سیگار نمی کشیم، در نتیجه با مهربانی زیاد بلند شدند و اومدند میز بغلی ما و حالا که یکی دیگه از دوستهاشون هم بهشون پیوسته بود، سه تایی چه دودی می کردند. لامذهبها نمی دونم چی می کشیدند که تا ته حلق ما می سوخت. ولی به حال حلق خودشون! به نظر من این دادن آزادی به مشتری نیست که اجازه بدیم سیگار بکشه. چون با این کار، آرامش دیگران رو سلب می کنیم.

خلاصه که در مجموع جای دنج و خوبی بود و پیشنهاد می شه لااقل یه بار تشریف ببرید.

آدرس: خیابون فاطمی. از میدون فاطمی که به طرف کارگر می روید،‌ شاید دویست قدم مانده به کارگر، سمت راست. البته اینجا دیگه خیابون دو طرفه می شه.

آدرس : شهر نور، مرکز خرید دی. انتهای پاساژ

با بچه ها تصمیم گرفتیم بریم یه کم خنک بشیم اول گفتیم بریم بعد از خرید،  بستنی بخوریم که انتهای خرید کردنمان به این کافی شاپ برخورد کردیم. خیلی جای خوشگلی بود ناگفته نماند که بچه های تهرون اداره اش میکردند . (البته خودشون گفتند ما تهرونیم راست یا دروغش گردن خودشون)

وارد کافی شاپ که شدیم مثل بقیه کافی شاپهای شلوغ تهران پر از همهمه بود. روی دیوارهایش را با عکسهایی از هنرپیشه های قدیمی هالیوود و خواننده های قدیمی و عکس چند تا کافی شاپ قدیمی در آمریکا و آلمان تزئین شده بود.

بارش خیلی خوشگل بود .

منو را که آوردند انتخابمان را کردیم قیمتها از تهران ارزونتر بود. سفارش را که دادیم بهمون گفتند چون تعدادتان زیاد است سفارشتون دیر حاضر میشود شاکی بودیم چون بیست دقیقه دیگه اش قرار بود کلاه قرمزی از شبکه دو پخش بشه و همه عجله داشتیم که برسیم اما لیوانهای سان شاین را که دیدیم از دیدن کلاه قرمزی منصرف شدیم و نشستیم بدون اعتراض.

سان شاین ۴۰۰۰ تومن            بستنی میوه ای ۳۰۰۰ تومن

       دلستر ساده ۲۰۰۰ تومن                          آب انبه ۲۲۰۰ تومن

رفتین شمال اطراف نور حتماً به این مرکز خرید و این کافی شاپ خوشگل یه سر بزنید.

اول آدرس ، من چون خودم همیشه یه رستوران که معرفی میشه اول میرم دنبال آدرسش میگردم

خیابان ونک، خیابان کار و تجارت، مجتمع کار و تجارت، طبقه بالای شهر کتاب

تلفن : ۸۸۷۹۲۲۶۸ – ۸۸۷۷۰۶۳۸

وارد ساختمون که میشی یه راهرویی هست که ته اون راهرو بوفه ری قرار داره .

دیدن بیرون از پتجره های بوفه ری خیلی بامزه است البته تو عکس چیزی معلوم نیست

به محض اینکه دستگیره در را میگرین که وارد بشین در براتون باز میشه. یه جای کوچیک و محقر است ولی وای که چقدر بچه های بوفه مهربونن و مدام به فکرتن که چیزی کم و کسر نداشته باشین ساعتها هم اونجا بشینین خم به ابروشون نمیارند.

غذاهای گرم شبیه اسنک و سوپ داره که خب قیمتهاش یه خورده گرونه.

هم میتونی از منوی کافی شاپش استفاده کنی. توی منوی کافی شاپش من قهوه شکلات را بهتون پیشنهاد میکنم چون خیلی خوشمزه است.

من اون شب سوپ سفارش دادم ، خوشمزه بود اما خب قیمتش نسبتاً گرون بود یه کاسه سوپ ۳۰۰۰ تومن. هر روز سوپش با روزهای دیگه فرق میکنه این بار سوپ ورمیشل بود.

یه اسنک چیکن هم سفارش دادیم. ۶۰۰۰ تومن

توی بوفه ری مطمئن باشین خیلی بهتون خوش میگذره چون محیط خیلی گرم و صمیمیه.

راستی اینم یه عکس از بارش :

من پیشنهاد میکنم یک شب از شبهایتان را بد نیست در بوفه ری بگذرانید.

خوش باشید !

این رستوران یه رستوران جدید که فضای قشنگی داره و تقریبا” همه چیزش جدیده ، ولی به نظر من بخاطر نوع فضاش وقتی پر میشه ،  سرو صدا بوجود اومده از صحبت مردم یه کم نارحتتون می کنه.

• از خوبیاش براتون بگم که نمای قشنگی داره و چون طبقه چهارم ( اونم تو تجریش ) ، انگار تهران زیر پاتونه و راحت می تونید خونه خودتونو ببینید!
• اینجا تا فبل از ساعت ۷ شب کافی شاپه و بعد از اون میشه رستوران.
• توی این رستوران موزیک،  زنده اجرا می شه البته موزیک مرده هم پخش می شه. معمولا” پیانو و ویالون می زنند. ولی بخاطر شلوغی سالن اگه نزدیک به نوازنده نباشید زیاد لذت نمی برید.
• نکته جالب این رستوران اینه که گارسوناش دختر خانم های جوون هستند!!! البته بگم که گارسوناش اصلا” مرتب پذیرایی نمی کنند. هی باید بهشون بگی “قاشق کم آوردی” ، “بشقاب نیاوردی”   و از این جور چیزا .
• در مورد کیفیت غذا هم باید بگم که اونشبی که من اونجا بودم همه غذاهاش شور بود. همشون! شاید یه وقت دیگه بهتر باشه.  ولی سالاد اردوش خوب بود و تنوع خوبی هم داشت.
• در مورد قیمتش شرمندم ، چون من خودم اونجا مهمون بودم و قیمتاشو نمی دونم. ولی پرسیدم اگه اونجا مهمونی بگیرید و همه چیز هم بخواهید نفری ۲۰۰۰۰ تومان میشه !( سالاد ، میوه ، غذا ۳ تا ۴ نوع و بستنی و نوشیدنی ) ولی حدس می زنم اگه خودتون برید بین ۱۰۰۰۰ تومان تا ۱۵۰۰۰ تومان باید بدید.
• تنها راه ورودی به این رستوران از طریق آسانسوره!
• به نظر من اینجا برای مهمونی گرفتن خوبه چون می شه کل رستوران را بصورت کامل گرفت تا هیچ کسی مزاحمتون نباشه و شما راحت باشید. این رستوران در حدود ۲۰۰ نفر ظرفیت داره و در تابستون ها می شه از بالا پشتبوم اونجا هم برای سرو غذا استفاده کرد.
• برای ماشین هم در کنارش یه پارکینگ طبقاتی داره که می تونید ازش استفاده کنید. باید به نگهبان دم در بگید تا آسانسور رو براتون بزنه. یا ماشینتونو ببرید تو پارکینگ پاساژ تندیس بذارید.

آدرس :

میدان تجریش – خیابان شهید جعفری – پلاک ۸ – اگه از پائین می رید به سمت بالا ( ورود ممنوعه) و میشه بعد از پاساژ تندیس سمت چپ.

]]> http://www.mizeghaza.com/1387/02/24/ghasre-arya/feed/ 21