این کافی شاپ رو آنا، یکی از دوستان میزغذا معرفی کرده. خود آنا دفعه اولش بوده که کافی شاپ رو امتحان میکرده و با خرید کوپن تخفیف یکی از سایتهای تخفیف گروهی با اینجا آشنا شده.

پاسداران- بوستان دوم (اخوان)- گیلان- بعد از فرخی یزدی- پلاک ۲۶

تو خیابون گیلان که داری میری، بعد از فرخی یزدی، دقیقا نرسیده به ایستگاه اتوبوس، یه کافی شاپ کوچولو و نقلی میبینی با یه دکور جینگول و شاد، پر از عروسکهای انگری برد و ماگهای جور واجور که اصلا شبیه کافی شاپهای تاریک روشنفکرانه و کلاسیک نیست و برای کسی که از دود و دم کافی شاپهای تاریک فراریه، گزینه خوبی به نظر می رسه. وقتی می گم نقلی، یعنی واقعا نقلی ها!! صندوق و محل آماده سازی خوراکیها و صندلیهای مخصوص مشتریها همه کنار هم تو یه فضای کوچیک چیده شده، به طوریکه وقتی با دوستت حین خوردن  خوراکی ها داری حرف می زنی و درد دل می کنی، آقایی که مسئول درست کردن خوراکیها هستش هم به جمع دوستانتون اضافه می شه و با کنجکاوی و دقت کامل به حرفها و درد دلاتون گوش می ده و با ارتباط چشمی، تا لحظه آخر تو مکالمه همراهیتون می کنه!

کافی شاپ در هر لحظه، فقط امکان پذیرایی از دو گروه مشتری رو داره، برای هر گروه دو تا مبل راحتی سراسری روبروی هم قرار داده شده همراه با دو تا میز کوچیک ناراحتی (!). میزاش ازون میزای کوچولویی هست که تو خونمون وقتی مهمون میاد از زیر یه میز بزرگ میاریمش بیرون که روش چایی و میوه مهمون رو بذاریم و البته ارتفاعش به اندازه مبل راحتیه. یعنی مثلا وقتی می خوای کیک بخوری، یا باید ۳۰ درجه دولا شی یا باید ریسک کنی و کیک آویزون به چنگالو از بشقاب تا دهانت بدون زیردستی پرواز بدی یا اینکه کلا کلاس ملاسو بی خیال شی و بشقابو بذاری روی پات.

منتظر نشین تا کسی براتون منو با جلد چرمی بیاره و سفارشتونو بپرسه. برین پای صندوق سفارشتونو بدین.گفتم که، کافی شاپ کلاسیک نیست.

ما فقط کیک شکلاتی، کیک تیرامیسو، شیک کارامل و فراپه چینو رو امتحان کردیم. کیک شکلاتیش خوب بود، بخصوص که برخلاف برخی از کیک شکلاتیها خیلی شیرین نبود. یه چیزی بود بین تلخ و شیرین. اما کیک تیرامیسو معمولی بود (دوستم که کمی ازش خورد گفت خوشمزه س ولی فکر کنم این طوری گفت که من ناراحت نشم از انتخابم و تو ذوقم نخوره چون من وقتی می خوردم، مزه خاصی حس نمی کردم !!) شیک کاراملو که دیدم، کلی ذوق کردم از اینکه روش کلی خامه داره ولی وقتی داشتم خوردم، دیدم خامه نیست. دوستم می گفت این چیه و من می خواستم توصیفش کنم و دیدم بهترین توصیف اینه: نمی دونم، مثل پنیر له شده یا کیک پوک مخلوط با شیره. البته با بلایی که طی ساعات آتی سر دستگاه گوارشم  اومد، حدس می زنم که خامه دلمه شده بوده! شیک کاراملش یا یخ هم جزو مواد اولیه اش بود یا اینکه بستنیش چند ماه تو فریزر مونده و یخ زده بود، چون من تیکه های یخ رو زیر دندونم خرد می کردم  ( و البته چون یخ دوست دارم، لذت می بردم) وقتی شیک به نیمه رسید و درصد یخ (یا بستنی)ش کم شد، مزش هی شیرین و شیرین تر شد تا جایی که دیگه نتونستم ادامه بدم. خواستم به آقای مسئول بگم کمی پودر قهوه بده بریزم داخلش که از شیرینیش کم بشه و بتونم نصفه باقی مونده رو بخورم، اما یادم اومد اینجا “کافی” شاپه و مجانی به کسی پودر قهوه که یکی از مواد اصلی کارشون هست نمی دن.

یادم اومد تو کیفم ازین کافی میسکها دارم. دوستم اعتقاد داشت چون کافی میکس شکر داره، کمکی نمی کنه. اما در کمال تعجب، کافی میکس با اون مقدار نه چندان کم شکرش، غلظت شکرش کمتر از اون شیک بود و مشابه قانون انتشار گازها از جای پرفشار به کم فشار، تونست اندکی از شیرینی شیک رو جذب کنه تا بتونم چند جرعه دیگه هم بنوشم  (هر چند بازم نتونستم تا آخر ادامه بدم از شدت شیرینی) از فراپه چینو زیاد خبر ندارم، چون دوستم اهل رودربایستی هست و می گفت خوب بود، ولی اونم فراپه رو تا نصف بیشتر نخورد و به نظرم این نمی تونه نشون دهنده خوشمزه بودن فراپه باشه!!ا

وقتی دیدیم کاممون بیش از این تاب شیرین شدن نداره و در ضمن، چشمها و گوشهای آقای مسئول درست کردن خوراکی ها هم از بس تو جمع دوستانه ما شریک بوده خسته شده، تصمیم گرفتیم دیگه بریم.  موقع ترک کافی شاپ، محترمانه از مسئول اونجا تشکر کردم و گفتم: ولی شیک کاراملتون لا اقل به ذائقه من زیاد از حد شیرین اومد و شاید بهتر باشه کمی کم شیرینترش کنین. اون آقای مسئول هم با جوابش کام منو آخر کاری شیرین تر هم کرد: احتمالا شما تا حالا شیک کارامل نخوردین. ما توش کارامل سیراپ میریزیم که اون شیرینه و شیک کارامل کلا همین طوری درست می شه و باید شیرین باشه!!!

حالا شما هم اگه می خواین  کامتون خییییلیییی شیرین بشه، یه سر به این کافی شاپ بزنین، فقط حواستون باشه شیرینیش زیر دلتون نزنه (و در ضمن، تا ۱۲ ساعت بعدشم خونه بمونید که بتونید برای مشکلات گوارشی احتمالیتون، فکری بکنید!!)ا

با تشکر،

آنا

راستش من نه خودم رفتم بناب و نه میدونم کباباشون چه جوریه. ولی اینجوری که من خوندم بناب توی آذربایجان شرقیه. اسم بناب یعنی بنای روی آب ، بُن اون آبه، انگار توی این شهر منابع آبی زیادی وجود داره. اما این رستوران:

پرده اول – محیط رستوران :

یه رستوران بزرگ که دور تا دورش تخت گذاشته و و سط رو میز و صندلی چیده. حداقل هم ۱۰ تا شاگرد داره که سرویس بدند و یکی دو تا از اونا مثلاً سرپرستند. که یکی از اون سرپرستا با یه موبایل از شما سفارش میگره. درو دیوار هم عکس کباب بصورت استندهای تبلیغاتی نمایشگاه رو زدند.

یه نکته خیلی خیلی جالب براتون بگم در مورد رومیزیاشه. تا حالا اینطوری شو دیگه ندیده بودم. تمام رومیزه ها پلاستیک سفره های یک بار مصرف بود. البته اینکه چیز مهمی نیست! نکته ش اینجا بود که اینا از روی تنبلی سی ، چهل تا از اینارو از قبل بریده بودند و رو هم گذاشته بودند. و لبه اینا از کنار میز زده بود بیرون. طوری که وقتی دست روی میز میزاشتی انگار دستتو رو تشک گذاشتی. مگه برداشتن یه سفره یکبار مصرف چقدر زمان میخواد؟؟؟

پرده دوم – گارسوناش :

در مورد گارسونا باید بگم که هموشو جوون، بی تجربه و ساده هستند. طوری که وقتی دوست من ازشون پرسید “دلستر سیب هم داری”  گفت: “نه” طوری گفت نه که انگار اصلاً به گوشش هم نخورده بود . از طرفی هم توی یخچال پر از دلستر سیب بود! ، آخر طوری شد که این دوست ما خودش رفت پای یخچال وگفت از این میخوام.البته اینو بگم که اون سرپرستا آدم های خوب و مودبی هستند. لباس های هر کدومشون هم یه رنگی بود! .این از گارسوناش.

پرده سوم – سرویس دادن :

در مورد نوع سرویسی که به شما توی یه سینی یک بار مصرف طلایی رنگ، لیوان یکبار مصرف و ماست بسته بندی شده می دن البته بدون نی و یخ. راحت بهتون بگم حدود ۳۵ تا ۴۵ دقیقه بعد از آوردن اینا ما داشتیم درو دیوارو نگاه میکردیم. ( البته بقیه هم توی رستوران همین کار و میکردند) جالب بود که هیچ کسی غذا نگرفته بود. البته این دفعه دوم بود که اینجا میرفتم قبلاً اینطوری نبود. حداقل خیلی زودتر از اینا غذا رو برات می آورد. شاید هم مشکلی داشتند اینو من نمیدونم. ولی خیلی به کندی سرویس میدادند.

پرده چهارم – غذاش :

غذاش کیفیتش خیلی افت کرده، به نظر من کباش یه کم بو میداد و جوجه ش هم یه کم سفت بود. البته نمیشه گفت خیلی بد بود.

پرده پنجم – قیمتش :

این قسمتش هم جالب بود. ما یه جوجه خوردیم و دو تا کباب بناب و یه برنج، ۲ تا دلستر ، یه نوشابه ، یه زیتون و یه ماست شد ۱۸۶۰۰ تومان. که به نظر من نمیارزه. توی منوش کباب بناب رو زده ۳۵۰۰ تومان ، جوجه رو زده ۴۵۰۰ , کباب بختیاری رو زده ۸۵۰۰ تومان.

یه رستوران دیگه هم هست یه کم بالاتر از اینه بنام “کباب سنتی دنیز بناب” اون دیگه خیلی افتضاحه تر از اینه من حتی از غذاش هم نتونستم بخورم و کلی هم پیاده شدیم. من ترجیح میدم هموم کباب توچال رو بخورم.

آدرس :

خیابان ملاصدرا – خیابان شیراز ( شمالی ) – سمت چپ

برای اطلاعات بیشتر لینک زیر رو نگاه کنید:

• شهرستان بناب

حالا چرا این اسما رو روش گذاشتند ، من نمی دونم. ولی من قصد هیچ گونه توهینی به این ساندویچی ندارم. من فقط نظرمو در مورد ساندویچاش می گم.

اولاً ، مخلوطش با تمام مخلوطائی که من تا حالا خوردم فرق می کنه! ، من تعریفی که از یه ساندویچ مخلوط دارم اینه که یکسری از مواد با هم مخلوط شده باشند. ولی ساندویچ مخلوط اینجا اینطوری نیست!!! ، به این صورته که به شما یه ساندویچ میده که اولش مرغ ، یه کم بعد میشه گوشت ، یه کم بعد میشه سوسیس …. اصلاً نمی فهمی چی خوردی. این از مخلوطش

اما غذا های دیگش مثل هات داگ و ایناش ، کاملاً معمولیه . اصلاً چیز خاصی نیست .

و مخصوصش، یه تیکه استیکه ، یه تیکه استیک ، به همراه یه کمی پنیر پیتزا و  مخلّفات دیگه  ، که به نظر من که چیز مزخرفیه.

نکته ای که در مورد تمام ساندویچ هاش باید بهتون بگم اینه که چون سرش شلوغه یه سری از غذا ها رو از قبل حاضر کرده تا بتونه مشتریاشو تند تر راه بندازه ، و بقیه غذا هاش نمیذاره خوب بپزه و همیشه شما یه کم مزه خامی رو احساس میکنید.

ولی سیب زمینایش خوبه و با سس فراونی که روش میده خیلی حال میده. البته اینطوری که من شنیدم مغازه بغلی هم برای برادرشه که اونجام فقط قارج سوخاریش خوبه.

در مورد قیمت هم باید عرض کنم که حول و حوش ۳۰۰۰ تومن به بالا روش حساب کنید.

جای پارک گیر میاد ولی به سختی، جا برای نشستن هم نداره.

ولی تا انجا که اومدید یه سری به اُو… اینو بزنید. مطمئناً بهتر از اینجاست.

در کل بگم : شاید اینجا یه زمانی خوب بوده باشه ولی در حال حاضر به درد نمیخوره.

آدرس :

آپادانا، نیلوفر از بالا که می آئید سمت راست.

مطالب مرتبط :

فری کثافت در زیگزاگ

مطالب مرتبط :

اولین پیتزا فروشی تهران – پیتزا داوود

غذا خوردن آدابِ خودش را دارد و رستوران رفتن آداب خودش را. شاید بنیادی ترین تفاوت این دو در جمعیتشان باشد. آدمِ تنها که گشنه است دنبال غذا فروشی است. دنبالِ جایی برای رفع گرسنگی. حالا فکر کن دست یارت را گرفته‌ای و می‌خواهی کمی خوش بگذرانی و صد البته سدِّ جوع هم لازم است و واجب. ممکن است هیچکدامتان گرسنه هم نباشد. یا مثلاً با دوستانِ دوران دبیرستان و دانشگاه و سربازی و کار می‌خواهید ملاقات داشته باشید. احتمال زیاد می‌بایست به یک رستوران و نه غذا فروشی بروید.

غذافروشی پر است از گارسون‌های … بی‌نزاکت. حالا حساب کن با یار یا دوستانت رفته‌ای رستوران که از بودن در محیطی بیرونِ منزل لذت ببری. آن وقت ببینی ۸۰% گارسون‌ها مشغول چشم چرانی هستند. یا گستاخی می‌کنند در هنگام برخورد با مشتری. طبعاً یکبار که بروی بار دوم نمی‌روی.

طعم غذاهای خانه کوچک بسیار خوب است البته. همه چیز به اندازه است جز قیمت. شما می‌توانید از غذایی که می‌خورید لذت ببرید ولی از رستوران رفتنتان نه.

من خودم ترجیح می‌دهم اگر جایی دیگر- مثلاً شرکت- مهمان داشته باشم بگویم از خانه کوچک غذا بی‌آورند ولی هرگز حاضر نیستم برای رستوران رفتن به آن‌جا بروم.

اگر برایتان رستوران رفتن و غذا خوردن متفاوت است توصیه می‌کنم به آن‌جا نروید. سعی می‌کنم بیشتر در مورد تفاوت‌های این دو بنویسم.