«دریغ عهد شکر خواب و روزگار شباب
چنان گذشت که انگار هر چه بود، نبود»
پیری نتیجه یه سری واکنشهای طبیعی تو بدنه که به نام اکسیداسیون یا زنگ زدن می شناسیمشون. آره تعجب نکنید. همونطوری که آهن و … زنگ می زنن و اکسید می شن، بدن ما هم کم کم اکسید می شه و ما بهش می گیم پیری.
اکسیداسیون
نمی دونم از شیمی دبیرستان چقدر یادتون مونده؟ واسه بحث امروزمون همینقدر کافیه یادتون بیاد که فعالیت شیمیایی اغلب عناصر مربوط به آرایش بیرونی ترین لایه الکترونی شونه. مثلاً تو ردیف اول جدول مندلیف هلیم که دو تا الکترون تو لایه آخر داره یه عنصر خنثی است که تو واکنشا شرکت نمی کنه ولی هیدروژن که یه الکترون داره، تمایل داره اون الکترون رو به اشتراک بذاره تا تبدیل به یه عنصر کامل بشه.
رادیکالای آزاد ترکیباتی هستند که تمایل دارن با جذب الکترونای ترکیبات دیگه، آخرین لایه الکترونی خودشونو رو تکمیل کنن. اما جذب الکترون از یه ترکیب ممکنه باعث تلاشی پیوند بین دو عنصر و از بین رفتن اون ترکیب بشه. ضمن اینکه نتیجه این تلاشی خودش یه رادیکال آزاد دیگه است و به این ترتیب یک سری ترکیبات زنجیره ای پشت سرهم بوجود می آد که تو اونا دائماً رادیکالهای آزاد با جذب الکترون باعث تلاشی ترکیبات و ایجاد رادیکالهای آزاد جدید می شن. به این فرآیند اکسیداسیون هم می گن. بدن ما با داشتن هزاران میلیارد سلول و هزاران ملولکول به ازای هر سلول کاملاً در معرض اکسیداسیون به وسیله رادیکالهای آزاده. بدترین نوع حمله رادیکالهای آزاد، حمله به DNA سلولی و تخریب DNA هسته سلوله که یکی از عوامل ایجاد سلولهای سرطانیه. رادیکالهای آزاد یکی از تولیدات طبیعی فرآیند متابولیسم تو بدن موجودات زنده هستند. گاهی بدن خودش از رادیکالهای آزاد برای مقابله با ویروسها و باکتریها استفاده می کنه. اما عوامل محیطی مثل سیگار، تشعشات رادیواکتیو و آفت کشها می تونن باعث تشدید تولید رادیکالهای آزاد و پیری زودرس بشن.
آنتی اکسیدانها
بعضی از ترکیبات در رژیم غذایی روزمره ما وجود دارن که باعث خنثی شدن تعدادی از رادیکالهای آزاد و در نتیجه کاهش سرعت اکسیداسیون بدن می شن. به این ترکیبات آنتی اکسیدان می گن. آنتی اکسیدانها، که اغلب تو میوه و سبزیجات تازه و خام می شه پیداشون کرد، با کاهش اثرات مخرب رادیکالهای آزاد باعث جوون موندن سلولها و پیشگیری از بسیاری از بیماریها مثل سرطان و … می شن. بعضی از آنتی اکسیدانهای مشهور اینا هستن: بتا کاروتن، ویتامین ث، ویتامین ای و سلنیوم. بیشتر آنتی اکسیدانها رو می شه با رنگهای شفاف و منحصر به فردشون تشخیص داد. برای مثال سرخی گیلاس و گوجه فرنگی، نارنجی هویج، زردی ذرت و رنگ ارغوانی در شاتوت و انگور. واسه همینم اغلب توصیه می شه که تا اونجا که می تونید به رنگای سبد میوه تون اضافه کنید، میوه و سبزیجات رو تازه و خام مصرف کنید و تعداد وعده های روزانه مصرف میوه رو زیاد کنید.
برای مطالعات بیشتر نک. به سایت healthcastle، سایت ific
مرسی . مطلب جالبی بود. منم شنیده بودم که رنگهای قرمز و نارنجی و زرد، اشتها رو زیاد می کنه. پس بی حکمت نبوده. دستتون درد نکنه .